Cisza… Często zapomniana i taka niewspółczesna…

Cisza… Niezakłócona rozmowami, telefonami, internetem czy telewizją…

Cisza… Pełna dźwięków natury, oddechu, odczuć z ciała, myśli i emocji…

Cisza… Trudna i piękna jednocześnie…

Cisza… Skarbnica wiedzy o nas samych… ❤

Warto znaleźć czas na ciszę w swoim życiu. Na tyle, na ile możesz sobie pozwolić w swojej obecnej sytuacji życiowej. Zapewniam cię, że to zdecydowanie więcej, niż wydaje ci się możliwe ❤

Kilka minut? Kilka godzin? A może nawet kilka dni..?

Cisza pomaga się nam zatrzymać i przyjrzeć wszystkiemu, co u nas żywe, co dla nas ważne, a także, co dla nas trudne. Grubym markerem zakreśla te obszary, którym powinniśmy się przyjrzeć, które potrzebują naszej uwagi i być może zaopiekowania. Przypomina o tym, że jesteśmy osobnym bytem, a równocześnie częścią większej całości.

Cisza, o ile damy jej wybrzmieć, nie pozwoli przejść obojętnie obok tego, co być może mijamy każdego dnia – zaślepi i głusi pędem życia.

Jeśli jesteś gotowy otworzyć oczy i uszy na swoje potrzeby, lęki, smutki, dylematy, rozterki, niepewności, niezliczone pytania, ale także na spokój, radość, spójność, równowagę, spełnienie, kontakt ze sobą i tym, co cię otacza, to zadbaj o przestrzeń na ciszę ❤

Ujrzenie siebie bez idealnego makijażu przykrywającego blizny, perfekcyjnie skrojonego garnituru tuszującego niedoskonałości, woalki przykrywającej niewygodne przestrzenie umysłu i skrzyni, w której wielką kłódką zamykamy to, co niewygodne, pozwala nam poznać siebie prawdziwego.

Prawdziwego, czyli czasem słabego, czasem niepewnego, czasem niezbyt urodziwego i zdecydowanie nie idealnego. Ale tacy właśnie jesteśmy… ❤

Kiedy spotkamy siebie samego odartego z pozorów i etykiet, kiedy przyjmiemy siebie z otwartością i akceptacją, kiedy wzbudzimy w sobie współczucie i miłość do istoty, jaką naprawdę jesteśmy, wtedy dopiero – paradoksalnie – jesteśmy w stanie w pełni rozkwitnąć. ❤❤❤

Wartościowa dla mnie przestrzenią na pobycie w ciszy jest odosobnienie medytacyjne…, czyli kilkudniowy wyjazd, podczas którego praktykujesz w ciszy lub jedynie przy prowadzeniu nauczyciela.

Z nikim nie rozmawiasz w tym czasie, nie patrzysz nikomu w oczy, wyłączasz telefon, nie czytasz nawet książek, bo to czas tylko dla Ciebie, na wsłuchanie się w swoje potrzeby, pragnienia, nawyki, obawy, lęki, niepewności, a nawet w nudę czy irytację – bo to wszystko potrzebuje być usłyszane ❤

Bo to wszystko jest częścią nas ❤

Czasem z takich wyjazdów wracam z wielkim „WOOOOOW!!!”, a innym razem nie zadziewa się pozornie nic spektakularnego, a jednak… cisza i bycie ze sobą wnoszą wartość, której nie da się przecenić ❤

Tegoroczne odosobnienie było dla mnie czasem spokojnego, nieśpiesznego zatrzymania ❤ I choć teoretycznie nic nie robiłam, to jednak pobudki o 5:45, by już o 6:00 rozpocząć medytację i zakończyć ją około 22:00, tworzyło przestrzeń do tego, by pobyć także ze swoim dyskomfortem ❤❤❤

Ale przecież prawdziwe życie zawiera w sobie wszelkie możliwe kolory, tworząc dzięki temu zachwycająca tęczę doświadczeń. Jestem ogromnie wdzięczna za ten czas ❤❤❤

A praktyka, która poruszyła mnie najmocniej, to wieczorna medytacja zakończona indywidualnym podchodzeniem do lustra, spojrzeniem sobie głęboko w oczy i wypowiedzeniem kilku krótkich zwrotów:

„Przepraszam…

Proszę, wybacz mi…

Dziękuję…

Kocham Cię…” ❤❤❤

Artykuły, do przeczytania których chciałabym Cię również zaprosić…